Siz de anne ve babanızı ölücek kadar seviyor musunuz?

   
 Annem "böbrek ameliyatı" olduktan 5-6 sonra bana hamile kalmış.Tabi ki bu durum istem dışı olmuş - tipik kaza bebeğiyim ahaha- zira diğer kardeşlerimin arsında en fazla  2 yaş fark varken, ben ile büyüğüm arasında 10 yaş var.Baya bi düşünmüş annem aldırıp-aldırmamak konusunda, çünkü; baya riskli bir durum hem de bakabilecek güçte ve sağlıkta değil...

     Babam karşı çıkmış, zira annem de kalben aldırmak istememiş -Allah'ın verdiği cana kıymak haddi değil- sonuç olarak soğuk bir -dikkat yağmurlu değil-  ekim ayında, 4.75 kg obez bir bebek olarak dünyaya gelmişim.
     
      Tabi bu duruma en çok ablam sevinmiş, bebeklerle oynayacağına benle oynamış resmen.Annemden daha çok o ilgilenmiş; yedirmiş,giydirmiş,gezdirmiş...
      Annem ben bildim bileli hep sağlık sorunları yaşar -Allah'a şükür çok çaresiz değil- bu yüzden pek iletişimli bir çocukluk geçiremedik beraber.Örnek vermek gerekirse annemle çocukluğumda geçirdiğim anılar sadece " Doğancılar Hastahanesinde muayene ve ilaç kuyruğu beklemek ile geçmiştir.Öyle mükemmel  yemekler,sofralar sadece ablam varken kurulurdu. -oda erken yaşta evlendi(20) - beraber sadece 1 ya da  kere oda zorlamam ile parka gidebilmişizdir.Okul aktivitelerine sırf o gelemez diye katılmadım hiç, veli toplantılarıma babam ya da yengem gelirdi.Yani annem vardı ama yoktu.Bu beni çok etkiledi tabi ki birde aramızdaki yaş farkını- 40-  sayarsak iletişim olarak da zıt olduk.
         
        Bu durumda benim ona karşı soğuk ya da kin beslediğim düşünülebilir, lâkin tam tersi ona ve babama o kadar  bağlıyım ki...
         Çocukluğumdan beri hep onların ölmesinden - yaş farkı ve rahatsızlığınında etkisi ile- korkar ve hep ağlarım.Göbek bağımız hiç kesilmemiş gibi, hayallerim ve geleceğim hep onlara göre indekslenmiş durum da.Bu sağlıklı değil biliyorum ama bu benim suçum değil öle bir ortam da yetişmedim.Hiçbir zaman onu suçlamadım, ya hiç olmasaydı hayatım da daha kötü olurdum bu bi gerçek.Diğer kardeşlerimin hepsi evli  ve biz üçümüz yaşıyoruz şuan, evde herşeyin kontrolü bende , anneme hiç iş yaptırmamaya gayret ediyorum.Onlar çocuk ben ebeveyn gibi :)) hepbir sorumluluk hâli var bende buda beni yoruyor sanırım.

 Ama birkez daha onlara sahip olduğum için,Allah'ıma şükrediyorum,beni sorumlu, âhlaklı, olgun bir şekilde yetiştirdikleri için,hiçbir maddi imkandan eksik koymadıkları,sevgilerini metaryele ve manaya dökemedikleri hâlde hissettirdikleri, hala bile bir çocuk gibi koruyup saydıkları için onlara ve beni onlara evlat veren Allah'ıma hamdü senalar olsun.Onları ne bensiz , ne de beni onlarsız koysun.

Şimdi diyeceksiniz nereden çıktı bu anne-baba sevdası; sanırım bi  2 yıl önce bir haber (burdan )çıkmıştı eminim çoğunuz hatırlıcaktır.Hani Kahramanmaraşta, annelerinin ölümü üzerine intihar eden 4 kardeş vardı.O olay beni çok etkilemişti,günlerce takip ettim.Zira intihar eden kardeşler küçük değil 25-30 yaş aralığında gayette eğitimli insanlarmış.Günlerce düşündüm nasıl bir bağdır,sevgidir ki 4'ü birden canına kıyar.Uzunca baktım herbirinin fotoğrafına; Beraris, raden ,Rulin ve sacen...

'Beraris' Temiz Kalp, 'Raden' Tanrıdan olma, 'Rulin' Topraktan yeniden diriliş ve 'Sacen' de Sağocak ailesinin soyunu taşına anlamına geliyor.
İsimleri ilk çok farklı geldi, okudukça anladım.Annelerinin mitolojiye olan merakındanmış, biraz tuhaf buldum hayatlarını ,pek sosyal değillermiş.Neden bilmiyorum çok üzüldüm, aklım almadı 4 yetişkin insan nasıl böyle bir karar verir.Belki biraz da kendimle özümsüleştirdim onları bu kadar bağlılıklarını,anneleri ölünce kopmuşlar onlarda , hani yukarda demiştim ya "göbek bağımız kesilmemiş" diye onların ki de öyle ama biraz daha saplantılı...

Ben Allah'a şükür o türde yetiştirilmedim, benim olmayan cana kıymak şuan ki psikolojimde olanaksız.Ama yinede onları anlıyorum biraz,; hatta komik gelicek yasin okuyup onların ruhuna hediye ediyorum :))hiç tanımadığım ve tanışamayacağım kişilere.

Bu konu çok tartışıldı hatta "Hakkı Devrim" de köşesinde paylaşmıştı.( buyrun )


                          Siz de anne ve babanızı ölücek kadar seviyor musunuz?